Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1018

konający, zachował swój charakter, to jest: niedowierzał.
 Remy pojął całe znaczenie tego zapytania.
 Nie była to droga publiczna, a kto nią jeździł, musiał mieć osobisty interes, pytanie więc było naturalne.
 — Jakim sposobem tu jesteś?... — zapyta! Monsoreau, któremu nieufność i podejrzenie sił dodawały.
 — Przez Boga!.. — odrzekł Haudoin — napotkałem pana de Saint-Luc.
 — A! morderca! — mówił Monsoreau.
 — Powiedział mi: Biegnij do szpaleru, a znajdziesz umierającego.
 — Umierającego!... — powtórzył Monsoreau.
 — Tego nie można mu mieć za złe, przyszedłem więc...
 — A teraz powiedz mi, ale szczerze, czy jestem śmiertelnie raniony?...
 — O małe pan pytasz rzeczy. Jednakże zobaczę.
 Powiedzieliśmy, że sumienie pokonało przychylność przyjacielską.
 Remy zbliżył się do ranionego i z wszelką potrzebną ostrożnością odwinął płaszcz, odsłonił suknię i koszulę.