Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1019

 Szpada przeszła poniżej piersi, pomiędzy szóstem a siódmem żebrem.
 — Tylko byle nie przez piersi i krzyż.
 — Zobaczymy w której części kości...
 — Pod deką, piersiową.
 — Żelazo pewno kość napotkało i ztąd boi tak wielki.
 Obejrzał miejsce, które hrabia wskazywał, jako siedlisko boleści.
 — Nie — rzekł — nie myliłem się, żelazo żadnej nie napotkało przeszkody i wyszło jak weszło. Do szatana!... śliczne pchnięcie, panie hrabio. Przyjemnie leczyć rany po panu de Saint-Luc... na wylot jesteś przeszyty, panie hrabio.
 Monsoreau zemdlał; lecz to nie martwiło Remyego.
 Pomacał ręce i nogi rannego.
 — Zimne — rzekł.
 Przyłożył ucho do piersi.
 — Nie ma oddechu. Do licha! — zawołał — owdowienie pani de Monsoreau może być tylko chronologiczną sprawą.
 W tej chwili, lekka różowa piana, zwilżyła usta rannego.
 Remy dobył z kieszeni pugilares, z niego zaś