Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1020

lancet, urżnął z koszuli hrabiego pasek i obwiązał nim rękę.
 — Zobaczymy — rzekł — jeżeli krew popłynie, pani de Monsoreau nie będzie wdową, a jeśli nie popłynie!.. Płynie, na honor... przebacz panie Bussy, muszę wypełnić mój obowiązek.
 Po niejakiej chwili oczekiwania, krew trysnęła i chory otworzył oczy.
 — A! — mówił niewyraźnie — sądziłem, że było po mnie.
 — Nie ze wszystkiem, ale być może...
 — Że ujdę śmierci?...
 — Dlaczego nie?... zamknijmy naprzód ranę. Czekaj pan i nie ruszaj się. Natura leczy cię wewnątrz, jak ja opatruję z wierzchu. Muszę przyłożyć ci szarpie. A! natura, to wielka lekarka. Pozwól pan obetrzeć usta.
 Remy obtarł usta hrabiemu.
 — Pierwej — mówił raniony — krwią plułem.
 — Teraz krew się zatamowała... Będzie lepiej, lub gorzej...
 — Jakto gorzej?
 — Dla pana lepiej zapewne; ale ja wiem, co mówię... Panie de Monsoreau, lękam się uleczyć ciebie...
 — Dlaczego?
 — Tak, ja wiem co mówię.