Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1021

 — Więc sądzisz, że będę żył?.
 — Niestety!
 — Szczególnym jesteś doktorem.
 — Co to pana obchodzi, byłem cię uleczył.
 Remy zatamował krew i powstał.
 — Opuszczasz mnie — rzekł hrabia.
 — Za wicle mówisz, panie hrabio, a to wcale zdrowiu nie pomaga. Lepiejby było, żebyś sobie pokrzyczał trochę.
 — Nie pojmuję cię.
 — Tem lepiej... już pan jesteś opatrzony.
 — A potem?
 — Idę szukać ludzi.
 — Có żja mam przez ten czas robić?..
 — Być spokojnym, nie ruszać się, wolno oddychać, nie kasłać i szarpi nie odrywać. Co to za dom widać?
 — Zamek Meridor.
 — Którędy iść do niego?.. — zapytał Remy, zupełną udając niewiadomość.
 — Przejdź mur, idź wprost, a znajdziesz się u kraty.
 — Biegnę więc.
 — Dzięki ci, szlachetny człowieku — mówił Monsoreau.
 — Oh., gdybyś wiedział, jak jestem szlache-