Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1027

zem zadziwienia, że Bussy mając w niego oczy wlepione, wyczyta! pewien rodzaj radości.
 — Nie żyje, Mości książę.
 — Nie żyje! Monsoreau nie żyje!
 — Alboż wszyscy nie jesteśmy śmiertelni?
 — Tak; ale nie wszyscy nagle umieramy.
 — A jeżeli kogo zabiją?
 — Więc go zabito?
 — Zdaje się.
 — Kto taki!
 — Saint-Luc, z którym się poróżnił.
 — A! kochany Saint-Luc!.. — zawołał książę.
 — Nie wiedziałem, Mości książę, że go tak lubisz! zrobił uwagę Bussy.
 — Jest przychylnym mojemu bratu, a skoro-się z nim mam jednać, przyjaciele jego są mojemu także.
 — Bardzo mię cieszy podobne Waszej książęcej mości usposobienie.
 — A czy jesteś pewnym?
 — Bardzo. Oto list od Saint-Luca, który mi o śmierci donosi; że zaś równie jak książę jestem niedowierzający, posiałem Remyego, aby się o prawdzie dowiedział i zarazem, pocieszył starego barona.
 — Monsoreau nie żyje!... — powtarzał książę — sam zginął.