Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1028

 Wyrazy „sam zginął“, równie mu się wyśliznęły jak „drogi Saint-Luc“. Obadwa wyrażenia były szczere.
 — Nie sam umarł — rzekł Bussy — bo Saint-Luc go zabił.
 — Słyszałem — odpowiedział książę.
 — Czy Wasza książęca mość komu innemu poleciłeś go zabić?... — zapytał Bussy.
 — Na honor, nie, a ty?
 — Ja?... Mości książę, ja nie jestem tak możnym, abym do podobnych czynności kogo innego używał; w razie potrzeby, sam działać muszę.
 — A! Monsoreau! Monsoreau — rzekł książę z cierpkim uśmiechem.
 — Mości książę — rzekł Bussy — mógłby kto powiedzieć, że nie lubiłeś hrabiego.
 — Bynajmniej: to ty go nie lubiłeś.
 — Ja, bardzo naturalna, że go nie lubiłem — mówił Bussy. Alboż nie był pewnego dnia przyczyną upokorzenia, Jakiego od Waszej książęcej mości doznałem.
 — Pamiętasz o tem jeszcze?
 — Pamiętam, Mości książę; ale ty, którego był sługą i pełnym poświęcenia przyjacielem...
 — Nie przeczę — odrzekł książę pragnąc