Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1029

zmienić treść rozmowy. — Bussy każ osiodłać konie.
 — Osiodłać konie? na co?
 — Pojedziemy do Meridor. Chcę Dyanę pocieszyć. Prócz tego, oddawna projektowałem te odwiedziny i nie wiem dla czego dotąd się zwlekły. Na honor, dzisiaj mam serce usposobione do komplementów.
 — Teraz kiedy Monsoreau nie żyje — mówił do siebie Bussy — i kiedy jestem pewny, że jej nie zaprzeda księciu, mało mię obchodzi, czy będzie ją widział; gdyby chciał sam co działać, potrafię go odeprzeć. Ponieważ sposobność zobaczenia jej sama się przedstawia, korzystajmy.
 Wyszedł, aby rozkazać konie osiodłać.
 W kwadrans, kiedy Katarzyna spała, albo udawała sen, aby wypocząć po podróży, książę, Bussy i z dziesięciu dworzan, wszyscy konno, skierowali się ku Meridor, jadąc z przyjemnością, jaką rodzi czas piękny, zieloność i krew młoda.
 Na widok licznego orszaku, straż zamku przybyła zapytać o nazwiska wizytujących.
 — Książę Andegaweński! — zawołał Franciszek.
 Straż zatrąbiła, a na to wezwanie przybyła służba na most zwodzony.
 Po zamku biegali dworzanie, otwierano