Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/103

 — Tak — odpowiedział król — wyobraź sobie pięciu niedało mu rady. Gdybyś ty tam był mój drogi!
 — Może nie byłbym szczęśliwszy.
 — Daj pokój: pójdę o zakład, że dziesięć dasz mu pchnięć nim on ci da sześć... Musimy się jutro przekonać. Czy strzelasz zawsze mój drogi?
 — Tak Najjaśniejszy panie.
 — Pytam, czy się ćwiczysz?
 — Prawie codziennie, kiedy zdrów jestem. Ale kiedy jestem chory, to dalibóg do niczego.
 — Co ja, to lepiej strzelam niż Bussy. Ach! dla Boga, czego mi tak drzesz wąsy?
 Fryzyer ukląkł.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł Saint-Luc — poradź mi lekarstwo jakie na serce.
 — Jedz, jedz kochanku — rzekł król.
 — Sądzę, że się mylisz Najjaśniejszy panie.
 — Bynajmniej — upewniam cię.
 — Walezyuszu, masz słuszność — odezwał się Chicot — ja właśnie na serce choruję.
 Słychać było poruszenia, szczęk.
 Król odwrócił się i ujrzał jak Chicot zawijał zastawioną dla niego wieczerzę.