Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1030

drzwi i okna a stary baron ukazał się na progu z kluczami w ręku.
 — To dziwna, jak mało żałują pana de Monsoreau — rzekł książę.
 — Bussy, uważaj jak ci wszyscy ludzie są weseli?
 Młoda kobieta ukazała się także.
 — Otóż piękna Dyana — zawołał książę — patrzaj, patrzaj Bussy.
 — Widzę ją, Mości książę — odparł młodzieniec — ale — dodał cicho — nie widzę Remyego.
 W rzeczy samej, Dyana wychodziła z domu, ale zaraz za nią niesiono pana de Monsoreau podobniejszego raczej do sułtana indyjskiego na palakinie, niż do umarłego na noszach śmiertelnych.
 — Co to takiego? — zapytał książę swojego towarzysza, który zbladł jak chusta, a przecież chciał ukryć wzruszenie swoje.
 — Niech żyje książę Andegaweński! — zawołał de Monsoreau z trudnością wznosząc rękę do góry.
 — Ostrożnie — odezwał się głos za nim — szarpie odpadną.
 Był to Remy, który wierny swojemu powołaniu, czynił to zalecenie rannemu.