Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1031

 Zadziwienie nie długo trwało.
 Książę Andegaweński chciał się uśmiechać.
 — O! kochany hrabio — rzekł — jakie szczęście! U nas mówiono, że nie żyjesz.
 — Pójdź, pójdź Mości książę — mówił raniony — pójdź, niech ucałuję rękę twoję. Nietylko że żyję, ale jeszcze mam nadzieję przyjść do zdrowia, abym wiernie i gorliwie służył...
 Bussy, który nie będąc ani księciem, ani mężem, dwa położenia towarzyszkie, w których udawanie koniecznością, czuł zimny pot spływający po czole i nie śmiał oczów wznieść na Dyanę. Skarb ten, po dwakroć tracony sprawiał mu przykrość osobliwie w bliskości właściciela.
 — I ty panie Bussy — mówił Monsoreau — przyjmj moje podziękowania, bo prawie tobie życie winieniem.
 — Jakto mnie!... — bąknął młodzieniec — sądząc że hrabia z niego żartuje.
 — Tak, nie inaczej: prawda, nie wprost, ale wdzięczność moja nie mniejsza, bo oto mój zbawca, dodał pokazując Remyego, któryby chętnie w ziemię się schował; jemu moi przyjaciele, winni są życie moje.
 Mimo dawanych przez lekarza znaków, aże-