Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1038

Monsoreau, rozmawiając z nim z zupełną swobodą.
 — Daremnie się upierasz hrabio — rzekł — te drzwi są wązkie i ładnym sposobem lektyka nie wejdzie.
 — Mości książę!... — wołał pan do Monsoreau — nie wchodź do cieplarni, kwiaty zagraniczne wyziewają zapachy szkodliwe.
 Franciszek nie słuchał wcale.
 Mimo wrodzonej ostrożności, czując rękę Djany opartą na swojej, wszedł w zielone ukrycia krzewów.
 Bussy zachęcał pana de Monsoreau, aby cierpliwie boleść znosił; lecz mimo tych napomnień, Monsoreau nie mógł przenieść na sobie, nie boleści fizycznych, lecz moralnych, i zemdlał nareszcie.
 Remy wszedł znowu w swoje prawa i rozkazał, aby hrabiego odnieść do domu.
 — Teraz co mam czynić?... — zapytał Remy Bussego.
 — Skończ co zacząłeś — odrzekł hrabia — zostań przy nim i lecz go.
 Następnie, doniósł Dyanie o wypadku jej męża.
 Dyana natychmiast opuściła księciu i skierowała się ku zamkowi.