Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1040

 — Pan o tem myślisz?... — zapytała Dyana — a rana?
 — Pani — rzekł hrabia — nie ma tak mocnej rany, któraby mię zatrzymała; wolę umierać z ran... choćbym i w drodze umarł, pojedziemy.
 — Dobrze panie, jak ci się podoba.
 — Zatem, proszę robić przygotowania do drogi.
 — Moje przygotowania skończone. Czy wolno wiedzieć jaka przyczyna skłania do tak nagłego przedsięwzięcia?
 — Powiem ci pani: nie jechałbym, gdybyś nie miała kwiatów do pokazywania księciu albo gdyby drzwi cieplarni dosyć były szerokie dla mojej lektyki.
 Dyana skłoniła się.
 — Ale pani... — mówił Remy.
 — Pan hrabia tak chce, muszę być posłuszny.
 Z danego znaku, Remy zrozumiał, że powinien przemilczeć uwagi swoje.
 Zamilkł więc.
 — Zabiją go — mówił do siebie — a potem powiedzą, że to wina lekarza.
 Tymczasem, książę Andegaweński gotował sę Meridor opuścić.