Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1043

 — Mimo przyrzeczenia, jeśli interes będzie wymagał, sam je zmienisz Mości książę.
 — Do pioruna! — rzekł książę.
 — Bardzo dobrze!... a wtedy posła Waszej książęcej mości wsadzą do Bastylii.
 — Nie powiemy mu o co chodzi i damy mu nasze listy zapieczętowane.
 — Ja sądzę, że lepiej dać mu listy i powiedzieć o co chodzi.
 — Wtedy nikt nie zechce przyjąć poselstwa.
 — Dlaczego?
 — Czy znasz kogo, coby się tego podjął?..
 — Tak, znam.
 — Kogo?
 — Ja, Mości książę.
 — Ty?
 — Tak, ja.
 — Ty?
 — Lubię trudne poselstwa.
 — Bussy, mój drogi Bussy! — zawołał książę — jeżeli to uczynisz, zasłużysz na wieczną wdzięczność moję.
 Bussy uśmiechnął się, albowiem znał wdzięczność, o jakiej książę mówił.
 Książę myślał, że Bussy się waha.
 — Dam ci dziesięć tysięcy talarów na drogę, — dodał.