Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/105

 — Masz, mój drogi — mówił król podając garść psiaków, weź je z sobą.
 — Na co? — zapytał Saint-Luc.
 — Niech z tobą śpią; one wyciągną z ciebie chorobę.
 — Dziękuję — odrzekł Saint-Luc niosąc psiaki do ich koszyka — nie ufam twojej recepcie.
 — W nocy cię odwiedzę, mój drogi — mówił król.
 — O! nie przychodź, Najjaśniejszy parne, zaklinam cię; obudzisz mię nagle i mogę dostać bicia serca.
 I ukłoniwszy się królowi, wyszedł.
 Henryk póki go widział, przesyłał mu znaki swej przychylności.
 Chicot zniknął także.
 Dwie, albo trzy osoby, obecne, wyszły z kolei.
 Zostali tylko lokaje królewscy, którzy mu na twarz włożyli maskę, spodem powleczoną tłustością.
 Dziury na nos i oczy były w tej masce.
 Czapka jedwabna haftowana srebrem, zakończała nocne ubranie króla.
 Następnie włożono królowi na ręce naramienniki jedwabne i rękawiczki, z bardzo delikatnej skóry.