Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1050

 — Panie Chicot...
 — Panie Henryku!
 — Chicot, widzisz moję boleść i żartujesz.
 — Na co bolejesz!
 — Wszyscy mnie zdradzają.
 — Kto wie?... do milion... kto wie?
 Henryk ginąc w domysłach zeszedł do swojego gabinetu, gdzie na posłyszaną wieść o powrocie Saint-Luca, zgromadzili się poufalsi, na czele których był Crillon z okiem iskrzącem i najeżonemi wąsami, jak brytan gotujący się do walki.
 Saint-Luc stał pomiędzy temi groźnemi twarzami nie ruszając się z miejsca.
 Rzecz szczególniejsza! przywiódł swoję żonę i posadził ją na taborecie przy łóżku.
 On sam ręką dotykał szpady i wodził wzrok po dziwnie na niego patrzących.
 Przez wzgląd dla młodej niewiasty, wielu usunęło się na bok, mimo chęci szturchania łokciami Saint-Luca, a umilkli, mimo chęci wyrzucenia z ust nieprzyjemnych wyrazów.
 W tej próżni i w tem milczeniu, poruszał się ex-ulubieniec.
 Joanna skromnie odziana płaszczem podróżnym. czekała spuściwszy oczy.