Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1054

 — I dobrze mu pomagają; nieprawdaż? — zawoła! król.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział Saint-Luc pojmując znaczenie wyrazów króla — ani rady, ani przedstawienia nie wstrzymują księcia. Bussy jakkolwiek stały i silnej woli, nie może uspokoić księcia przed obawą jaką go natchnąłeś.
 — A! drży przecież! — zawołał król i uśmiechnął się.
 — Aha! — rzekł Chicot, bawiąc się brodą — to zręczny człowiek.
 I łokciem trącił króla.
 — Ruszaj-że się Henryku — rzekł — niechaj podam rękę panu de Saint-Luc.
 To poruszenie pociągnęło króla.
 Pozwolił Chicotowi powitać przybywającego; następnie, wolnym postępując krokiem i kładąc rękę na ramieniu dawnego ulubieńca, rzekł:
 — Witam cię Saint-Luc.
 — A! Najjaśniejszy panie — zawołał Saint-Luc całując rękę króla — nakoniec, znajduję mojego najukochańszego pana.
 — Ale ja ciebie nie poznaję — rzekł król — a przynajmniej znajduję tak wychudłym, żebym sto razy przeszedł około ciebie i nie poznał.