Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1055

 Po tych wyrazach, kobiecy głos dał się słyszeć.
 — Najjaśniejszy panie — mówił ten głos — to ze smutku po utracie łaski Waszej królewskiej mości.
 Chociaż ten głos był łagodny i pełen uszanowania, Henryk się wzdrygnął.
 Tego głosu Henryk nie lubił, równie jak Auguet nie znosił grzmotów.
 — Pani de Saint-Luc!.. — mruknął.
 — A!... prawda, zapomniałem.
 Joanna padła na kolana.
 — Podnieś się pani — rzekł król — lubię już to wszystko, cokolwiek się Saint-Luc nazywa.
 Joanna pochwyciła rękę króla i do ust zaniosła.
 Henryk cofnął ją.
 — Dalej, dalej — zawołał Chicot — nawróć Jego królewską mość, bo dosyć jesteś ładna.
 Henryk tyłem odwrócił się do Joanny i objąwszy Saint-Luca za szyję, przeszedł z nim do dalszych apartamentów.
 — A! Saint-Luc — rzekł król — zgoda między nami.