Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1060

 Zdaje się z innego świata powracać.
 — Co robiłeś, zacny bracie?... — zapytuje przeor.
 — Ja?... — odpowiada Gorenflot.
 — Tak, ty; wszak coś robiłeś?
 — Tak, mój ojcze, układałem mowę.
 — W tym samym guście, jaką miałeś w nocy, w czasie zgromadzenia Ligi?
 Ilekroć wspomną o mowie, Gorenflot skarży się na jaką słabość.
 — Tak — mówi — wydając westchnienie, w tym samym guście. A! jakie nieszczęście, że jej nie napisałem.
 — Człowiek tobie podobny pisać nie potrzebuj p. Otwiera tylko usta, a słowa natchnienia same płyną.
 — Czy tak?... — mówi Gorenflot.
 — Szczęśliwy kto sobie nie ufa — odpowiada przeor.
 W rzeczy samej, Gorenflot pojmując swoje położenie, często rozmyśla nad mową.
 Na bok Marek Tullius, Cezar, święty Grzegorz i święty Hieronim i Tertulian!... wymowa ma zaczynać się od Gorenflota. „Rerum novus ordo naścitur.”
 Niekiedy przy końcu biesiady, w chwili za-