Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1062

 W rzeczy samej, wspomnienie przygód często się w jego duszy odzywa.
 Gorenflot z początku troszczy się o życie, po za klasztorem mnóstwo wynalazł przyjemności.
 Wśród spokojności, często go coś w serce ukole.
 Wolność i uczty z Chicotem zasmakowały mu i lubi trefnisia, może dlatego, że go tenże bijał niekiedy.
 — Niestety!... — mówił bojaźliwie pewnego razu jeden mnich do przeora — myślę, że pobyt w klasztorze nudzi naszego szanownego ojca.
 — Nie ze wszystkiem — odpowiedział Gorenflot — ale czuje, że jestem stworzony do walki.
 Przy tych wyrazach, oczy Gorenflota zapalają się; myśli o omletach Chicota, o winie Klaudyusza Bonhommet i traktyerni pod „Rogiem obfitości”.
 Od wieczora Ligi, jeszcze mu nie pozwolono wyjść z klasztoru; od chwili, jak król ogłosił się naczelnikiem Ligi, wielce podwojono ostrożność.
 Gorenflot jest tak skromny, że nie chce użyć swojego znaczenia, aby mu otworzono furtę.