Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1064

 Przeor uważnie nadstawił ucha.
 — Słuchaj.
 — Słucham.
 — Cepy bijąc zboże, same się zbijają — rzekł Gorenflot.
 — Cudowny! cudowny!... — zawołał przeor.
 Obecni, podzielając zapal Józefa Faulon powtarzali: cudowny! cudowny!
 — A teraz mój ojcze, czy mogę wyjść?... — zapytał Gorenflot.
 — Idź, idź mój synu — zawołał wielebny opat, a chodź drogami pana.
 Gorenflot kazał osiodłać Panurga, wsiadł na niego z pomocą mnichów i wyjechał z klasztoru, około siódmej wieczorem.
 Było to tego samego dnia, kiedy Saint-Luc powrócił z Meridor.
 Wiadomości przywiezione z Anjou poruszały Paryżem.
 Gorenflot przebywszy ulicę świętego Stefana, chciał się udać na prawo przez ulicę świętego Jakóba, gdy nagie Panurgus wzdrygnął się, silna dłoń przytrzymała go.
 — Kto tam?... — zawołał strwożony Gorenfiot.
 — Przyjaciel — odparł głos, który zdawał się znanym Gorenflotowi.