Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1070

 Bussy spodziewał się, że Remy wyjdzie i że Dyana ukaże się w oknie.
 Odziany płaszczem wyszedł i stanął na czatach.
 Czekał aż do dziewiątej.
 O tej godzinie laufer wyjechał.
 W pięć minut potem, ośmiu ludzi weszło do zajazdu.
 — Pojadą w nocy!... — rzekł Bussy do siebie. Wyborną myśl ma pan de Monsoreau.
 W rzeczy samej, domysł ten wszystko stwierdzało; noc była piękna, niebo gwiazd pełne a lekki wietrzyk powietrze odświeżał.
 Lektyka wyszła pierwsza.
 Za nią wyjechała konno Dyana, a za nią Remy i Gertruda.
 Dyana uważnie spojrzała dokoła, lecz właśnie w tej chwili hrabia ją przywołał, więc zbliżyła się do lektyki.
 Czterech ludzi zapaliło pochodnie i szło po bokach drogi.
 — Gdybym ja sam zarządzał podróżą — mówił Bussy do siebie — lepiejbym nie urządził.
 Powrócił do zajazdu, osiodłał konia i pośpieszył za orszakiem.