Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1072

 Dyana zadrżała i spojrzała na lekarza, który dał jej znak twierdzący.
 Następnie przesunął się na lewo i rzek1 cicho:
 — To on!
 — Kto mówi z tobą?... — zapytał Monsoreau.
 — Ze mną?
 — Tak jest; widziałem cień i słyszałem glos.
 — To Remy — odpowiedziała Dyana — czy i o niego jesteś zazdrosny?
 — Bynajmniej, ale lubię słuchać głośnej rozmowy, to mnie bawi.
 — Są jednak rzeczy, o których nie można mówić przy panu hrabi — przerwafa Gertruda, przychodząc pani na pomoc.
 — Dla czego?
 — Z dwóch przyczyn.
 — Z jakich?
 — Bo można mówić o rzeczach, które nie obchodzą pana hrabiego, albo też za bardzo go znów obchodzą.
 — A jakąż była ta, o której Remy mówił?
 — Bardzo obchodząca pana hrabiego.
 — Co mówiłeś, Ramy? chcę wiedzieć.
 — Mówiłem, panie hrabio, że jeżeli tak bę-