Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1073

dziesz postępował jak dotąd, pewno do Paryża nie dojedziesz.
 Przy jasnem świetle pochodni, widać było twarz pana de Monsoreau bledszą prawie od trupa.
 Dyana drżała i zamyślona, nic nie mówiła.
 — Czeka cię w tyle — rzekł głosem stłumionym Remy do Dyany — zwolnij pani bieg konia, a połączy się z tobą.
 Remy mówił tak cicho, że Monsoreau chyba szmer mógł słyszeć.
 Z wysileniem odwrócił się i zobaczył Dyanę jadącą za sobą.
 — Jeszcze jedno podobne poruszenie — mówił Remy — a za nic nie ręczę.
 Od niejakiego czasu, Dyana nabrała odwagi.
 Miłość rodzi śmiałość, która często lubi przestępować granice rozsądku; skierowała więc konia i czekała.
 W tej chwili, Remy zsiadł z konia, oddał cugle Gertrudzie i zbliżył się do lektyki.
 — Zobaczmy puls — rzekł — ręczę, że jest gorączka.
 W pięć minut Bussy był przy Dyanie.
 Młodzi ludzie nie potrzebowali mówić dla