Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1083

go twojego braciszka, księcia Andegaweńskiego, wspólnika Gwizyuszów, to wiem co czynić wypada.
 — Lubię tę przemowę — rzekł Henryk III-ci.
 — Skoro tak, to będę mówił.
 — Mów!..
 — Jeżeli wysyła posła, na cóż mają ryczeć twoi przyjciele, nie ryczeć, ale beczeć...
 — Beczeć?
 — Rozumiesz, mówiłbym ryczeć, gdyby byli lwami... mówię beczeć, bo prawdę mówiąc mój Henryku, to pusty śmiech bierze patrzeć na brodatych drabów, podobnych do małp twojej menażeryi, jak się bawią w straszydła i chcą ludzi trwożyć, wołając hu! hu. — Jeżeli książę Andegaweński nie przysyła nikogo, to zapewne tylko z ich przyczyny, bo oni mają się za coś bardzo wielkiego.
 — Chicot, zapominasz, że ci o których mówisz, są moimi przyjaciółmi.
 — Mój królu, rzekł Chicot, czy chcesz, abym tysiąc talarów zarobił?
 — Mów!..
 — Załóż się ze mną, że ci ludzie w każdem zdarzeniu będą ci wierni; ja zaś założę się o duszę i ciało, że nie wytrwają od rana do wieczora.