Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1089

 Żaden z otaczających króla nie zwrócił uwagi młodzieńca — postąpił prosto ku Henrykowi, nizko się skłonił i czekał zapytania, stanąwszy przed tronem z ową dumą, która nic w sobie nie ma ubliżającego.
 — Ty tutaj, panie Bussy, sądziłem, że jesteś w Anjou!
 — Najjaśniejszy Panie, odpowiedział Bussy, byłem tam, ale je opuściłem.
 — Cóż cię sprowadza do naszej stolicy?
 — Chęć złożenia uszanowania Waszej Królewskiej Mości.
 Król i ulubieńcy spojrzeli po sobie; zapewne czego innego się spodziewali.
 — Nic więcej? — dumnie zapytał król.
 — Jego Książęca mość, książę Andegaweński, polecił mi złożyć także swoje uszanowanie.
 — Więcej nic nie polecił?
 — Powiedział mi, że mając powrócić z królową matką, żąda abyś Najjaśniejszy Panie wiedział o powrocie najwierniejszego poddanego.
 Król zadziwiony nie mógł o nic więcej pytać.
 Chicot, korzystając z przerwania mowy, zbliżył się do posła.
 — Dzień dobry panie Bussy — rzekł.
 Bussy odwrócił się zdziwiony, że w zgromadzeniu tem napotkał przyjaciela.