Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1096

dosyć walczyłem dla honoru, teraz trzeba myśleć o życiu.
 — Jakto panowie — mówił Henryk z udanym gniewem, u mnie, w Luwrze, źleście się obeszli z dworzaninem brata mojego.
 — Niestety! tak — mówił Maugiron odpowiadając na udany gniew udaną pokorą; chociaż Najjaśniejszy Panie, źleśmy się z nim obchodzili, nic nam nie odpowiedział.
 Król spojrzał na Chicota i nachylił się do jego ucha...
 — A co, czy beczą, czy ryczą? — rzekł.
 — Kto wie, może miauczą — odpowiedział Chicot. Znałem ludzi, którzy znieść nie mogli miauczenia. Kto wie, może Bussy do tych ludzi należy. Otóż dlaczego nic nie odpowiedział.
 — Tak sądzisz? — zapytał król.
 — Każdy tak sądzi — treściwie odpowiedział Chicot.
 — Daj pokój — rzekł Henryk, jaki pan, taki sługa.
 — Chcesz przez to powiedzieć Najjaśniejszy Panie, że Bussy jest służącym twojego brata. Mylisz się w tym względzie.
 — Panowie — rzekł Henryk, idę na obiad do