Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/110

 — Ale Wasza królewska mość krzyczałeś — powtórzyła królowa — czy jesteś cierpiący?
 Taka trwoga była rozlana na twarzy Henryka, że mimowolnie objęła obecnych.
 Cofano się i postępowano naprzód, oglądano króla, czy nie jest raniony, albo czy go gad jaki nie ukąsił.
 — O! Najjaśniejszy panie — zawołała królowa — zaklinam cię, skończ nasze cierpienia. Może potrzebujesz lekarza?
 — Lekarza?... — rzekł Henryk ponurym głosem. Nie, ciało moje jest zdrowe, ale dusza, ale umysł — nie, nie lekarza, lecz księdza.
 Każdy obejrzał się, oglądano drzwi, okna, posadzkę, aby ujrzeć przyczynę przestrachu króla.
 Tajemnica nie rozjaśniła się, król żądał spowiednika.
 Wysłano konnego posłańca, iskry sypnęły się po bruku i w pięć minut, przeor jezuicki, porwany z łóżka, przybył do króla.
 Za przybyciem spowiednika ustało zamieszanie, powróciła spokojność a wszyscy gubili się w domysłach.
 Król się tymczasem spowiadał.
 Nazajutrz bardzo rano, król wstawszy naj-