Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1102

daczka? czy mi przebaczyła? A co, kiedy wasze wesele?
 — Mój kochany, zaczekaj aż Monsoreau umrze.
 — Co?... — zapytał Saint-Luc cofając się — jakby na gwóźdź nastąpił.
 — Nie inaczej. Stokrotki nie sa tak niebezpieczną rośliną, jak sądziłeś i ffie każdy kto na nic paduie, umiera. Monsoreau żyje 1 jest wścieklejszy niż był kiedykolwiek.
 — Doprawdy?
 — Zemstą tylko oddycha i przysiągł, że ciebie przy pierwszej sposobności zabije.
 — Niepokoisz mnie, mój drogi.
 — Tak jest, a nie inaczej.
 — Żyje!
 — Niestety! tak.
 — A cóż za osioł lekarz go kuruje?
 — Mój własny.
 — Jakto! zrozumieć nie mogę. Na honor, ja ogłosiłem śmierć jego i spadkobierców znajdziecie w żałobie. Ale to nic, przy pierwszej sposobności, nie jedno ale cztery dani mu pchnięcia.
 — Uspokój się, mój przyjacielu — mówił Bussy. Co prawda, Monsoreau lepiej mi usłużył niż się możesz spodziewać. Wyobraź sobie,