Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1104

 — A więc, jak widzisz, mój przyjacielu, tylko na pół zrobiłeś mi przysługę.
 Saint-Luc spojrzał na niego z zadziwieniem.
 — Prawda — rzekł — czy chcesz, abym dokończył? trudno to prawda; ale dla ciebie mój Bussy, wiele gotów jestem uczynić, osobliwie jeżeli Monsoreau krzywem okiem będzie na mnie patrzył.
 — Nie, mój drogi, dajmy mu pokój a jeżeli chcesz mię zobowiązać, na kogo innego przenieś tę przysługę.
 — Powiedz, słucham cię.
 — Czy dobrze jesteś z panami ulubieńcami?
 — Na honor, jak pies z kotem; dopóki nas wszystkich słońce oświeca, nic nie mówimy; gdyby jeden zasłonił światło drugiemu, natychmiast ukazałyby się pazury i zęby.
 — To co mówisz, cieszy mnie.
 — Tem lepiej.
 — Przypuśćmy że światło zaćmione.
 — Niech będzie.
 — Zatem ty pokażesz twoje białe zęby i wyciągniesz twoje straszne pazury.
 — Rozumiem cię.
 Bussy uśmiechnął się.