Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1115

 — Na honor wstyd mi ludzi. Ten gbur nazywa mię swoim przyjacielem.
 — Zatem bądź nim...
 — Jest to nadużywać tego tytułu...
 — „Prorsus absurdum“ — mówił zawsze Triquet; czy on naprawdę twoim przyjacielem?
 — Tak mówi.
 — Nie wierz temu; on czyni cię nieszczęśliwym, a celem przyjaźni jest wzajemne szczęście. Tak przynajmniej król określa przyjaźń.
 Bussy roześmiał się.
 — Jeśli czyni cię nieszczęśliwym — mówił Saint-Luc, nie jest twoim przyjacielem; zatem możesz z nim postępować, jak ci się podoba. Możesz być dla niego obojętnym, możesz wziąć mu żonę i zgubić go, jeżeli będzie co mówił.
 — W rzeczy samej — rzekł Bussy, ja go nienawidzę...
 — A on się ciebie boi.
 — Sądzisz, że mnie lubi?
 — Weź mu żonę, a zobaczysz.
 — Czy to logika ojca Triqueta?
 — Nie, to moja.
 — Dziękuję za nią.
 — Czy cię zadawala?
 — Nie, wolę uczciwość.
 — I wolisz zostawić panią de Monsoreau