Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1118

na jest godną podziwu, ja nie byłabym wstanie tego uczynić.
 — Bardzo dziękuję — odpowiedział Saint-Luc, nisko się kłaniając, co rozśmieszyło Joannę.
 Bussy wahał się.
 — Namyśl się — mówiła Joanna; a jeszcześ nie upadł na kolana i nie uderzył się w piersi?
 — Masz słuszność — odpowiedział Bessy, jestem człowiekiem ułomnym, niższym od pospolitej kobiety.
 — Przynajmniej, że się przekonałeś.
 — Co mi pani rozkażesz?
 — Idź natychmiast oddać wizytę.
 — Panu de Monsoreau?
 — A o kimże mowa?... o Dyanie.
 — Ale oni zawsze są razem.
 — A kiedy pan bywałeś u pani Barbezieux, czy nie siedziała przy niej ta gruba masa, która cię co chwila kąsała.
 Bussy zaczął się śmiać, Saint-Luc go naśladował, a Joanna poszła za ich przykładem; było to trio wesołości które ciekawych zwabiło.
 — Pani — rzekł nakoniec Bussy, idę do pana de Monsoreau. Żegnam cię.
 Rozeszli się.
 Bussy prosił Saint-Luca, aby nie mówił o wyzwaniu.