Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/112

 Henryk odpowiadał, że jego pokuta tem będzie Bogu przyjemniejszą.
 Sam dawał przykład. Zdjął suknię, koszulę i biczował się jak męczennik.
 Chicot pragnął się śmiać, ale spojrzenie groźne króla oznajmiło mu, że to nie pora.
 Wziął i on z innemi dyscyplinę; ale nie siebie bił, tylko sąsiadów, w braku zaś, kolumny i rzeźby.
 Powoli rozjaśniło się oblicze króla, widać jednak było, że jeszcze umysł cierpi.
 Nagle opuścił pokój i kazał czekać na siebie; po jego wyjściu, pokutnicy zaprzestali biczowania.
 Chicot tylko bije d’O, a on mu oddaje, co sił starczy; jest to męczeński pojedynek.
 Henryk poszedł do królowej, ofiarował jej perły za dwadzieścia pięć tysięcy talarów, pocałował w usta, co mu się od kilku lat nie zdarzyło i zaklinał, aby zrzuciła ozdoby królewskie, a wdziała włosiennicę.
 Ludwika Lotaryńgska dobra i łagodna, zezwoliła na wszystko.
 Pytała męża tylko, dlaczego dal jej perły, a włosiennicę wdziać kazał?
 — Za moje grzechy — odpowiedział Henryk.
 Ta odpowiedź zadowoliła królowę.