Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1126

 — A któżby nie znał pałacu wielkiego łowczego Francyi, osobliwie kto mieszkał przy ulicy Beautrellis?
 Monsoreau z przyzwyczajenia zaczął podejrzewać.
 — Tak, tak — mówił — pójdę tam i będzie mi dobrze. Tam nie można więcej przyjmować nad cztery osoby. Jest to warownia, z której okien o trzysta kroków można widzieć kto do nas przybywa.
 — Tak, że.. — mówił Remy.
 — Że można uniknąć odwiedzin, osobliwie będąc zdrowym.
 Bussy przygryzł usta i zadrżał, aby i na niego nie przyszła ta kolej.
 Dyana westchnęła.
 Przypomniała sobie albowiem ranionego Bussego, na jej spoczywającego łóżku.
 Remy namyślił się i pierwszy przemówił.
 — Pan nie możesz tego zrobić.
 — Dlaczego, panie lekarzu?
 — Ponieważ wielki łowczy Francyi powinien przyjmować gości, trzymać służbę i ekwipaże. Może on mieć pałac dla psów, ale nie wolno mu mieć chałupy dla siebie.
 Monsoreau pomruknął tonem, który znaczy:
 — To prawda.