Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1127

 — Ponieważ — mówił Remy, jestem lekarzem serca i ciała, mogę powiedzieć, że to nie miejsce pana hrabiego obchodzi.
 — A cóż takiego?
 — Pani hrabina.
 — Cóż z tego...
 — Niech się pani hrabina przeniesie.
 — Aha! — zawołał pan de Monsoreau, rzucając na Dyanę spojrzenie, w którem więcej było gniewu jak miłości.
 — A więc pozbądź się hrabio swojego urzędowania, podaj się do dymisyi, bo albo dopełnisz, albo zaniedbasz swoich obowiązków. Jeśli ich nie wypełnisz, rozgniewasz króla, jeśli będziesz chciał je dopełnić...
 — Uczynię co do mnie będzie należało, odpowiedział pan de Monsoreau przez zęby, ale nie opuszczę hrabiny.
 Hrabia kończył te wyrazy, gdy na dziedzińcu dał się słyszeć tentent.
 Monsoreau zadrżał.
 — Znowu książę! — pomruknął.
 — Tak, on — rzekł Remy idąc do okna.
 Jeszcze lekarz się nie odwrócił, gdy dzięki przywilejom rodowym książę bez meldowania wszedł do pokoju.