Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1129

 — Prawda, zapomniałem — rzekł książę.
 Potem usiadł przy Dyanie i mówił z nią cicho.
 Po chwili:
 — Hrabio — rzekł — okropnie gorąco w tym pokoju. Widzę jak hrabina ledwie oddycha i myślę ofiarować jej moją rękę, aby się przeszła po ogrodzie.
 Mąż i kochanek spojrzeli po sobie.
 Dyana posłuszna zaproszeniu, wstała i podała rękę.
 — A ty podaj mi twoję rękę — mówił Monsoreau do Bussego.
 Monsoreau udał się za żoną.
 — Jak widzę — mówił książę — jesteś zupełnie zdrów.
 — Tak, Mości Książę i spodziewam się, że wkrótce wszędzie będę mógł żonie towarzyszyć.
 — Ale teraz niepotrzebnie się trudzisz.
 Sam Monsoreau czuł, jak słuszne jest zalecenie księcia.
 Usiadł w miejscu, z którego mógł go wciąż widzieć.
 — Mój hrabio — rzekł do Bussego, skoro jesteś tak dobry, dziś wieczór odprowadzisz moję żonę do pałacyku położonego przy Bastylli. Tam jej będzie lepiej niż tutaj. Dlategom ją wyrwał