Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1130

z Meridor, aby jej ten sęp nie porwał w Paryżu.
 — O nie panie — mówił Remy do swojego pana — pan na to przystać nie możesz.
 — A to dlaczego? — zapytał Monsoreau.
 — Bo należysz do księcia Andegaweńskiego, któryby ci zapewne nie przebaczył tego kroku.
 — A mnie co to obchodzi! — zawołał z uniesieniem młodzieniec, gdy mrugnieniem Remyemu dał do zrozumienia, że milczeć powinien.
 Monsoreau zamyślił się.
 — Remy ma słuszność — rzekł — nie od ciebie powinienem wymagać podobnej przysługi; ja sam ją odprowadzę i sam za kilka dni tam będę mógł mieszkać.
 — Stracisz urzędowanie — rzekł Bussy.
 — Być może, ale żonę ocalę.
 Temu wyrażeniu towarzyszyło zmarszczenie brwi, na które Bussy westchnął.
 W rzeczy samej, tego jeszcze wieczora, hrabia odprowadził żonę do znajomego nam domku Tournelles.
 Remy pomagał odzyskującemu zdrowie umieścić się.
 Następnie, ponieważ to był człowiek pełen poświęcenia i pojmujący, że w szczupłem mieszkaniu, Bussy będzie potrzebował jego pomocy