Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1136

 — Daleko lepiej; wstaję, chodzę i za ośm dni znaku rany nie będzie.
 — Czy lekarz przepisał ci powietrze Bastylli?... — zapytał książę z największą łagodnością.
 — Tak, Mości książę.
 — Czy ci tam nie dobrze było?
 — Wcale nie dobrze, musiałem wiele gości przyjmować, a to mię niepokoiło.
 Hrabia wymówił te wyrazy z pewnem znaczeniem, jednak książę na to nie zważał.
 — Zdaje mi się, że tu nie ma ogrodu?... — rzekł.
 — I ogród mi nie był przyjemny — odpowiedział Monsoreau.
 — A gdzież się przechadzasz mój drogi?
 — Ja i tam się nie przechadzałem.
 Książę przygryzł usta i przechylił się na krześle.
 — Czy wiesz hrabio — rzekł po chwili milczenia, że u króla bardzo wielu stara się o twój urząd wielkiego łowczego.
 — Pod jakim pozorem, Mości książę?
 — Mówią, że nie żyjesz.
 — Mogę zaręczyć, że dotąd nie umarłem.
 — Ja zaś nie mogę — mówił książę — prawie żywcem się zakopujesz.