Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1137

 Teraz Monsoreau przygryzł usta.
 — Więc mówisz, Mości książę, że mogę stracić urzędowanie?
 — Być może.
 — Są rzeczy, które nad mój urząd przekładam.
 — Bardzo szlachetnie z twojej strony.
 — Taki mój sposób myślenia, Mości książę.
 — Kiedy tak, to nie będziesz się gniewał, że król o tem będzie wiedział.
 — Któż mu to powie?
 — Jeśli mię będzie pytał, powtórzę mu naszą rozmowę.
 — Na honor, Mości książę, gdyby królowi chciano opowiadać to wszystko, co mówią, w Paryżu, dosyć uszów nigdyby nie miał.
 — A cóż mówią w Paryżu?... — zapytał książę nagle zwracając się do hrabiego, jakby go wąż ukąsił.
 Monsoreau widząc, że rozmowa zaczyna przybierać charakter gwałtowny, co dla przychodzącego do zdrowia mogłoby być szkodliwem, uspokoił się w duszy, twarz oblekł obojętnością i rzekł:
 — Alboż ja mogę wiedzieć leżąc w łóżku o wypadkach, które jak cień przesuwają się