Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1138

przed mojemi oczami. Jeżeli król gniewa się o zaniedbywanie obowiązków, to jego wina.
 — Jakto?
 — Mój wypadek...
 — I cóż?...
 — Z jego winy pochodzi.
 — Wytłomacz się.
 — Saint-Luc, który mi cios zadał, jest jego ulubieńcem; pchnięcie, jakiem mnie ranił, było nauczone przez niego, przez króla, i nikt mi zaręczyć n:e może, czy on sam nie był wyprawionym przez króla.
 Książę Andegaweński skinieniem prawie to potwierdził.
 — Masz słuszność — rzekł — ale król zawsze królem.
 — Dopóki nim jest, wszak prawda?... — rzekł Monsoreau.
 Książę się wzdrygnął.
 — A propos — rzekł — czy hrabina tu nie mieszka?
 — Jest nieco cierpiącą, Mości książę i gdy by nie to, jużby była złożyła Naszej książęcej mości swoje uszanowanie.
 — Cierpiąca? biedaczka!
 — Tak, Mości książę.
 — Zapewne ze smutku, żeś chory.