Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1139

 — Być może; przy tem z utrudzenia.
 — Spodziewać się należy, że choroba nie długo potrwa. Masz zdolnego lekarza.
 I powstał.
 — Prawda — mówił Monsoreau — ten Remy cudownie mnie leczył.
 — Wszak to lekarz Bussego?
 — Hrabia mi go pozwolił.
 — Zatem jesteś z Bussym w przyjaźni?
 — To jest najlepszy, jedyny mój przyjaciel — obojętnie odpowiedział Monsoreau.
 — Zegnam cię hrabio — mówił książę podnosząc adamaszkową firankę.
 W chwili kiedy wychylał głowę, Bussy ukazał s:ę na swojem stanowisku, na korytarzu.
 Podejrzenie wzrosło u księcia.
 — Jedziemy — rzekł do Bussego.
 Bussy nic nie mówiąc zeszedł na dół, aby polecić orszakowi gotowość do drogi, a może aby ukryć zaognienie twarzy.
 Książę zostawszy sam na korytarzu, chciał przeniknąć w miejsce, gdzie mu się zdawało widzieć suknię jedwabną.
 Odwracając się, spostrzegł, że Monsoreau stał za nim, blady, oparty o drzwi.