Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1141

ją jak się schylała i słyszałem, bo mam słuch dobry, długie i czule pocałowanie.
 — Kogo?... — zapytał książę — czy go poznałeś?
 — Widziałem tylko ręce, a ręce to nie twarz.
 — Ale z rąk można poznać.
 — Zdaje mi się...
 — Poznałeś nieprawdaż?
 — Ale to tylko domysł.
 — Mniejsza o to, powiedz.
 — Zdaje, mi się, że to były ręce Bussego.
 — Poznałeś rękawiczki?
 — Nie inaczej; były to rękawiczki łosiowe haftowane złotem.
 — Łosiowe! haftowane zlotem!... — powtórzył książę.
 — Te same.
 — A! Bussy! Bussy!... — zawołał książę — ślepy byłem, żem tego nie widział. Albo nie... nie sądziłem, aby tak był śmiałym.
 — Ostrożnie Mości książę — rzekł Aurilly — sądzę, że mówisz za głośno.
 — Bussy!... — raz jeszcze powtórzył książę — przypominając sobie wiele okoliczności dawniej nie postrzeżonych, a teraz łatwych do odgadnienia.