Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1144

 Bussy był rak szczęśliwy, jak niemi są zazwyczaj ludzie śmieli; w drodze nie doznał wypadku, a zbliżając się do domu, ujrzał światło w oknach.
 Był to znak umówiony.
 Zarzucił drabinkę, która mając hak, łatwo się zaczepiła.
 Posłyszawszy szelest, Dyana otworzyła okno i przytwierdziła drabinkę.
 Było to dziełem jednej chwili.
 Dyana spojrzała na plac, oczami śledząc po wszystkich zakątkach; plac był zupełnie pusty.
 Dała znak Bussemu, że może wejść.
 Bussy przeskakując szczeble drabinki, w pięciu sekundach był w pokoju.
 Chwila była szczęśliwie wybraną, bo kiedy Bussy wchodził przez okno, pan de Monsoreau, słuchając kilka minut cierpliwie pod drzwiami żony, z trudnością zeszedł ze wschodów, oparty na zaufanym służącym, który zastępował Remyego, od chwili jak niebezpieczjcństwo minęło.
 Bardzo był to zręczny obrót, albowiem Monsoreau w tym czasie otwierał drzwi od ulicy, kiedy Bussy z Dyaną cofali drabinkę i zamykali okno.