Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1151

 Tymczasem drugi lokaj, który go wyprzedzał u kilka kroków, zameldował wielkiego łowczego.
 Gdyby piorun uderzył w tej chwili, nie tyłaby zmieszał księcia, ile nadspodziewane zameldowanie.
 — Pan de Monsoreau! — zawołał niespokojnie.
 — Tak, Mości książę, ja sam, odpowiedział hrabia, usiłując powstrzymać krwi wzburzenie.
 Wysilenie było tak gwałtowne, że pan de Monsereau czując chwiejące się nogi pod sobą, upadł na krzesło.
 — Zabijesz się mój przyjacielu — rzekł książę: jesteś tak blady jakbyś miał zemdleć.
 — O! nie. Ważne mam rzeczy donieść Waszej książęcej mości. Być może, że potem zemdleję.
 — Mów hrabio — odrzekł Franciszek pomięszany.
 — Sądzę, że nie przy twoich ludziach, mówił Monsoreau.
 Książę kazał wyjść wszystkim, nawet Aurillemu.
 Zostali sami.
 — Wasza Książęca mość dopiero wróciłeś? — rzekł Monsoreau.
 — Jak widzisz, hrabio.