Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1152

 — To bardzo nieroztropnie ze strony Waszej książęcej mości, w nocy narażać się...
 — Kto ci powiedział, że się narażałem?
 — A kurz na sukniach co mówi?
 — Panie de Monsoreau — rzekł książę głosem, którego łatwo było odgadnąć znaczenie — innym baw się rzemiosłem, a nie wielkiego łowczego.
 — Rzemiosłem szpiega?... prawda książę?... każdy dzisiaj miesza się w nie swoje rzeczy i ja idę za przykładem innych.
 — Cóż masz za korzyść z twojego rzemiosła?...
 — Wiem, co się dzieje.
 — To bardzo ciekawe — odrzekł książę, zbliżając się do dzwonka, aby mógł przywołać ludzi.
 — Bardzo ciekawe... — odrzekł Monsoreau.
 — Zatem mów, co miałeś powiedzieć.
 — Po to przyszedłem.
 — Pozwolisz, że usiądę?
 — Tylko bez ironii, Mości książę, dla wiernego sługi twojego, który przyszedł zrobić ci przysługę... Jeśli usiadłem, Mości książę, to dlatego, że ustać nie mogłem.
 — Przysługi! — powtórzył książę.