Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/116

 — Saint-Luc, ty klniesz!
 — Tak Najjaśniejszy panie; lecz i ty klniesz niekiedy.
 — Kląłem, ale nie będę...
 — Ja nie śmiem przyrzekać. Starać się będę jak najmniej, to być może. Prócz tego, Bóg jest miłosierny i przebacza nam ludzkie ułomności.
 — Więc sądzisz, że mi Bóg przebaczy?
 — Ja nie mówię o tobie Najjaśniejszy panie, ale o twoim słudze. Ty, ty grzeszyłeś jak król, ja, jak człowiek prywatny, a spodziewam się, że w dzień sądu będą dwie szalki.
 Król westchnął, zmówił confitcor i przy mea culpa, w piersi się uderzył.
 — Saint-Luc — rzekł nakoniec — czy chcesz ze mną noc spędzić?
 — Cóż będziemy robili w pokoju Waszej królewskiej mości?... — zapytał.
 — Zapalimy światła, ja się położę, a ty będziesz mi czytał litanię do wszystkich świętych.
 — Dziękuję Najjaśniejszy panie.
 — Jakto, nie chcesz? jakto, opuszczasz mię?
 — Przeciwnie.
 — Ach! gdybyś chciał.
 — Chcę, ale pod warunkiem...