Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/117

 — Jakim?
 — Że Wasza królewska mość każesz zastawić stoły, poślesz po muzykę i dziewczęta i że będziemy tańcować.
 — Saint-Luc, Saint Luc! — mówił król z ubolewaniem.
 — Najjaśniejszy panie, dzisiaj szczególnie jestem wesoły.
 Henryk nic nie odpowiedział.
 Jego umysł niegdyś żywy i wesoły, zaciemniał się coraz bardziej i zdawał się walczyć z ciążącą nad nim myślą, jak ołów przywiązany do nóg ptaka, który mu wzlecić nie dozwala.
 — Saint-Luc — rzekł król nakoniec — czy miewasz sny?
 — Niekiedy, Najjaśniejszy panie.
 — A wierzysz w sny?
 — I bardzo.
 — Jakto?
 — Tak, sny często wynagradzają nam rzeczywistość. I tak, tej nocy miałem sen bardzo przyjemny.
 — Jaki?
 — Śniła mi się moja żona...
 — Zawsze myślisz o żonie.
 — Więcej jak kiedykolwiek.
 Król westchnął i spojrzał w górę.