Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1177

 Franciszek złożył ręce i wpadł w straszną zadumę.
 Monsoreau zatrważał go swojemi odpowiedziami.
 — Rzeczpospolitą?... — mówił.
 — Jak Szwajcąrya, Genua, Wenecya.
 — Moje stronnictwo na to nie pozwoli.
 — Księcia stronnictwo?... — zapytał Monsoreau. Wasza książęca mość jesteś tak bezinteresownym i wspaniałym, że na teraz jogo stronnictwo składa się ze mnie i Bussego.
 Książę nie mógł powstrzymać złowróżbnego uśmiechu.
 — Zatem jestem związany — powiedział.
 — Związany nieodwołalnie.
 — Pocóż się uciekają do mnie, skoro jak mówisz, żadnej nie mam siły?
 — Wasza książęca mość nic bez Gwizyuszów nie możesz; z nimi, wszystko.
 — Wszystko?
 — Wyrzeczesz słowo, a będziesz królem.
 Książę powstał, szybkim krokiem przechadzał się po pokoju, mnąc w ręku co mu pod oczy podpadło.
 Na koniec, stanął przed Monsoreau.
 — Prawdę hrabio powiedziałeś — rzekł —