Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1184

 — Koniecznie, jeśli chcesz; nikt cię do tego jednak nie zmusza.
 — Wszak mi groziłeś morderstwem.
 — Beże mię od tego uchowaj! ja tylko ostrzegałem.
 — Dawaj — rzekł książę.
 Jakby zadając sobie najokropniejszy przymus, wyrwał pióro z rąk hrabiego i podpisał.
 Monsoreau ścigał go oczami nienawiści i nadziei; kiedy przyłożył pióro do papieru, oparł się na stole i soczewka jego rozszerzała się w miarę, jak litery składały nazwisko.
 — A!... — westchnął, gdy książę skończył.
 Następnie, z taką samą gwałtownością, jak książę pióro, pochwycił papier, złożył go, schował na piersi, zapiął suknią i zakrył płaszczem.
 Książę patrzył na niego z podziwem, nie pojmując wyrazu bladej twarzy, ani radości błyskającej z oczu.
 — Teraz Mości książę — rzekł Monsoreau — bądź ostrożnym.
 — Jakto?... — zapytał książę.
 — Niechodź po ulicach w nocy z Aurillym, jak to było przed chwilą.
 — Co to ma znaczyć?
 — To ma znaczyć, że ubiegasz się za kobietą, którą mąż kocha i o którą jest do tego