Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1185

stopnia zazdrosny, że gotów zabić każdego ktokolwiek się do niej zbliży bez jego pozwolenia.
 — Czy czasem nie o sobie i o swojej żonie chcesz mówić?
 — Tak, Mość, książę, nie potrzebuję przeczyć, skoro to Mości książę zaraz odgadłeś. Zaślubiłem Dyanę de Meridor, nikt jej za mojego życia mieć nie będzie, choćby nawet i książę. Abyś o tem wiedział, Mości książę, przysięgam na moje życic i na mój miecz.
 I głownię sztyletu przyłożył do piersi księcia, który się cofnął.
 — Ty mi grozisz — rzekł Franciszek blednąc od gniewu.
 — Ja tylko ostrzegam i powtarzam, że nikt nie będzie miał mojej żony.
 — A ja — głupcze, zawołał książę zapominając się, a ja zaręczam ci, że za pożno ostrzegasz, bo ją ktoś już posiadał.
 Monsoreau chwycił się za głowę.
 — Ale nie ty, nie ty, Mości książę?
 Gotów był uderzyć księcia.
 Książę się cofnął.
 — Hrabio, ty jesteś obłąkany!
 — Bynajmniej; widzę jasno, mówię do rzeczy i słyszę dobrze. Mówiłeś książę, że ktoś posiada moję żonę.