Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1190

Luwru bić się, jak Cezar w Senacie rzymskim. Pamiętajcie, że każdy z ulubieńców chętnieby kawałek księcia wyniósł pod płaszczem.
 — Ale przyjacielu, chcemy się otrzeć o tych panów.
 Bussy śmiać się zaczął.
 — Zobaczymy, zobaczymy — rzekł.
 Książę spojrzał na niego bardzo uważnie.
 — Dalej do Luwru — rzekł Bussy — ale my sami. Książę niech zostanie w ogrodzie i ścina główki makówek.
 Franciszek udał, że się śmieje wesoło.
 W rzeczy samej szczęśliwy był, że się uwolnił od pańszczyzny.
 Andegaweńczycy pysznie się ubrali.
 Byli to wielcy panowie, którzy na jedwabie, aksamity i uczty majątki rodzinne trawili.
 Ich strój był mieszaniną złota, drogich kamień1 i haftów, które dziwiły pospólstwo.
 Henryk III-ci, nie chciał przyjąć Andegaweńczyków i musieli czekać na próżno w galeryach; Panowie Quelus, Maugiron, Schomberg i Epernon przynieśli im te wiadomość z urąganiem.
 — Panowie — rzekł Entraguet — bo Bus-